We zijn bijna de hele dag met onze aandacht naar buiten gericht. Soms lijkt het erop dat we de verbinding met de buitenwereld belangrijker vinden dan de verbinding met onze binnenwereld. Als jij behoefte hebt om meer in verbinding te zijn met jezelf en je je meer vervuld wilt voelen, dan is een schrijf dag of schrijfretraite zeker iets voor jou.
De schrijfretraites zijn voor iedereen die de behoefte heeft om ‘iets’ van zich af te schrijven. Je hoeft niet goed te kunnen schrijven om deel te nemen aan een schrijfretraite.
.
Om een ontdekker te zijn hoeft je niet een nieuw land te ontdekken.
Je bent een ontdekker als je met een nieuwe blik kunt kijken naar wat er altijd al was.
Misschien heb je een verlies ervaren.
Verlies van je baan, je relatie, je gezondheid. Verlies van een dierbare die overleden is.
Misschien wordt je ‘gegijzeld’ door je zorgen, blijf je in cirkels draaien en belemmert het je om vooruit te komen.
Misschien wil je een periode afsluiten. Wat gebeurd is opschrijven en parkeren om weer verder te gaan.
Misschien wil je iets loslaten om verder te kunnen, maar ben je tegelijkertijd bang om het te vergeten.
Misschien wil je oude patronen doorbreken, maar durf je ze niet los te laten.
Misschien heb je een andere reden. Gewoon voor de gezelligheid.
Jouw deelname is altijd oké.
In plaats van me naar buiten te richten, schreef ik op wat in mij leefde. Al schrijvend ontdekte ik wat ik wilde veranderen.
Bijna de hele dag was ik bezig met allerlei zaken buiten mezelf. Met de berichten op Whatsapp, Facebook, voicemail, filmpjes die ik toegestuurd kreeg, eigenlijk alles wat via de telefoon binnenkwam. Ik voelde me vaak een ongeleid projectiel. Als ik maar even ging zitten, greep ik meteen naar mijn telefoon. Ik was de verbinding met mezelf verloren. Tot ik een pen pakte en een schrift. In plaats van me naar buiten te richten, schreef ik op wat me eigenlijk bezighield. Het duurde even voordat ik de juiste snaar te pakken had, maar kon me steeds meer laten meevoeren met de bewegingen van de pen. De zinnen die ik opschreef brachten mijn onrust in beeld. Ik voel me weer verbonden met mezelf en dat is heerlijk.
Melanie
Er was niets dat erop wees dat het mis kon gaan. Toch zag ik meteen aan de ogen van de gynaecoloog dat het niet goed was. Het kleine jongetje dat zo welkom was, moest ik loslaten. Mijn lege buik voelde verloren aan. ‘Je moet door,’ zeiden de mensen om me heen. Ik deed mijn best, maar het viel me zwaar. We hadden wel een paar foto’s, maar ik was bang dat ik hem zou vergeten. Dat ik me zijn korte aanwezigheid niet meer zou kunnen herinneren als de jaren zonder hem zouden verstrijken. Ik wilde hem vasthouden in mijn herinnering en herhaalde de korte film van zijn bestaan voortdurend. Ik kon niet verder. De angst om te vergeten hield me tegen. Tot ik alles opschreef, ieder detail van mijn beleving, van hoe ik naar hem had gekeken, hoe hij voelde, zijn huid op de mijne, alles schreef ik op. Ik kon alles tot in detail teruglezen en de herinnering kwam meteen terug. Ik durfde het daardoor los te laten en mijn leven weer op te pakken, wetend dat mijn herinneringen zouden blijven.
Anette